Thema: mijn beharing, mijn zaak. Of niet soms?

Mensen verlangen er al sinds mensenheugenis naar om hun ‘vacht’ te verwijderen – in de oertijd met behulp van een klauwtje en tweekleppige schelpen, in het oude Egypte, Rome en Griekenland met behulp van hete lampen (auw!), pincetten en crèmes van vleermuisbloed. De miljoenenbusiness rond het scheren ging pas echt aan het rollen een honderdtal jaar geleden, toen de Amerikaanse handelsreiziger King Camp Gillette in 1901 zijn verwisselbare scheermesjes liet patenteren. Hij had allicht geen idee wat voor revolutie hij daarmee teweeg zou brengen. Vooral omdat dames zich in die tijd schaamden om zijn scheermesje te kopen, want “wat zouden de mensen ervan zeggen?”.

Schandaal op de voorpagina

Rond het jaar 1915 werden de modetrends steeds korter, waardoor er automatisch grotere delen huid werden blootgesteld. En lichaamsbeharing zag er ineens zo ongepast uit. Het bedrijf Gillette stelde een scheersysteem voor vrouwen voor en spoorde hen daardoor aan om (minstens) hun oksels te scheren. En toen deze trend werd bevestigd door de voorpagina van het modetijdschrift Harper’s Bazaar met een foto van een model in een mouwloze jurk met geschoren oksels, ging de bal aan het rollen. Campagnes die beweerden dat lichaamsbeharing weinig vrouwelijk en onhygiënisch was, versterkten de trend. En de Gillette scheermesjes werden al snel heel gegeerd. Ongeacht wat de buurvrouw er misschien van zou denken. 

Scheren is voor de bourgeoisie

Tijdens de oorlog begonnen vele Amerikaanse vrouwen hun benen te scheren om een simpele reden: een tekort aan nylonkousen. Nylon werd namelijk door de wapenindustrie in beslag genomen. Op gladgeschoren benen waren ‘vloeibare panty’s’ veel makkelijker aan te brengen. Dit alternatief betekende dat je op je blote benen een soort van speciale make-up aanbracht die de illusie wekte van nylon panty’s. Dit product kwam al in de jaren ‘20 op de markt, maar werd pas populair door het gebrek aan nylon tijdens de oorlog. Het werd ook vervaardigd door gerenommeerde cosmeticabedrijven als Max Factor of Helena Rubinstein, die zelfs als eerste een speciale salon opende in New York: de Bare-leg Bar. Vrouwen kochten hier niet alleen hun ‘vloeibare panty’s’, maar leerde ze ook aanbrengen, wat niet zo eenvoudig was. In sommige Europese landen konden vrouwen daar alleen maar van dromen en was lichaamsbeharing nog steeds in de mode, of liever gezegd de norm.

Misschien ook omdat tijdens het communisme de publieke opinie in die landen was dat enkel de bourgeoisie, actrices en prostituees zich scheerden. En als je je desondanks toch wilde scheren? In tegenstelling tot vandaag, wanneer je je manier van ontharing kiest volgens je budget, je pijngrens of je comfort, had je toen enkel de keus tussen een Gillette mesje of een ontharingscrème waarvan de geur je levenslang gezelschap leek te houden. 

Scheren, een kwestie van keus

“Scheren is voor mij een kwestie van persoonlijke keuze – over hoe ik me in mijn lichaam wil voelen en waar ik op het gegeven moment de voorkeur aan geef,” vertelt fotomodel Emily Ratajkowski, die vindt dat er op de vraag “scheren of niet scheren” geen juist antwoord bestaat. “Geen enkele van deze keuzes betekent dat ik wel of geen feministe ben. Identiteit en seksualiteit zijn ieders eigen zaak,” vult ze aan. Als ze zin heeft om zich te scheren, scheert ze zich, en in het andere geval schenkt ze de haartjes geen aandacht. 

Net als Ashley Graham, Rachel McAdams, Madonna, haar dochter Lourdes, Gigi Hadid, Paris Jackson of Miley Cyrus, die haar okselhaar soms zelfs roze kleurt. De beroemdste ongeschoren oksels werden in 1999 door Julia Roberts tentoongesteld bij de première van Notting Hill. “Het was helemaal niet bedoeld als boodschap, ik was gewoon vergeten dat ik korte mouwen aanhad en wat dat betekende als ik wuifde,” legde de actrice achteraf uit. Lichaamsbeharing hoeft niet altijd iets te betekenen, soms is het gewoon... gewoon normaal. Een deel van het lichaam. Net als je hoofdhaar, je sproeten en je wenkbrauwen.

Godzijdank hoeven we ons niet langer te ontharen met een klauw of ons schamen om een scheermesje te kopen. Ieder mag met zijn lichaam doen wat hij of zij wil, inclusief het wel of niet laten staan van de beharing. En niemand hoeft zich onder druk te laten zetten door de onrealistische schoonheidsidealen van de maatschappij, maar iedereen mag zelf kiezen hoe hun lichaam eruit ziet. Conclusie? Doe wat je zelf prettig vindt. Jouw lichaam, jouw beharing, jouw keus.

Het belangrijkste is om van je lichaam en van de zomer te genieten. En of het nu met of zonder haartjes is, doe het altijd met de zelfzekerheid van Frida Kahlo.